Het is een verwarrende tijd, niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. De zon schijnt, de vogels fluiten en zijn druk met nesten maken, de bomen lopen uit maar er dreigt gevaar. Een onzichtbaar gevaar die iedereen in de ban houd. Ik voel de impact. Een paar weken geleden dacht ik nog ‘het zal wel loslopen’. De besmettingen waren ver van mijn bed show. We hadden het erover en deden een beetje laconiek. Helaas is het anders. Ik kijk op dit moment het nieuws en volg de richtlijnen van het RIVM. Want op iedere tv zender zeggen ze wel het zelfde maar toch met een andere lading. Mijn geluk is Dalijk nog naar mijn werk mag. Ik werk in de zorg en daar zijn alle handen nodig. Wanneer ik naar mijn man kijk dan zie ik dat het veel doet met iemand. Hij is ernstig ziek en kan niet meer werken. Normaal heeft hij nog wat sociale contacten en ziet hij onze kleinkinderen geregeld. Nu geen live contacten. Nu ben ik er. Dat is zijn enige contact. En dan gaan mijn gedachtes uit naar alle mensen die alleen zijn. Een mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Een arm om je heen, een luisterend oor, gewoon even samen een kop koffie drinken. Dat missen zij allemaal. Ik kom ook nergens, ik ga werken en ga naar huis. Boodschappen eens per week, even snel. Bizar. Op mijn werk is er ook een lock down. Ik werk op een gesloten afdeling. Er mag geen bezoek meer in en onze bewoners mogen niet naar buiten. Althans in de binnen tuin wel maar niet ergens naar toe met hun kinderen. Onze teamleider werkt vanuit thuis en nu zijn mijn collega Zorgcoordinator en ik de spil. Wij lossen nu acute zaken op, coachen onze collega’s door de dag. We spreken met familie door de telefoon om hen op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van hun naasten. Ik maak hier en daar een foto en mail deze naar familie. Dit wordt erg gewaardeerd. En op dit moment wordt er getest op Corona. Ik houd mijn hart vast……..
Reactie plaatsen
Reacties