Ik krijg een telefoontje van mijn collega. ‘Weet jij hoe de zoon heet van mevrouw?’. vraagt ze. Ik weet het zo niet maar ik weet dat dit beschreven staat in haar levensverhaal. Ze gaat op zoek in het ecd. Ik zeg ‘waarom wil je dat weten?’ ‘Nou, op dit moment is Petra er voor verwenzorg en ze wil vertellen dat de zoon het geregeld heeft’. ‘Mevrouw begrijpt het niet en misschien met noemen van de naam dat het wel binnenkomt’. Ik ben blij dat mevrouw een verwen moment heeft. We hadden dit besproken tijdens het MDO. Dat mevrouw eigenlijk nergens meer van geniet. Ik kwam op het idee om de zoon het web adres te geven van Petra. En de volgende dag heeft hij het al geregeld. Ik ben gaan kijken. En wat ik zie bij binnenkomst is een ontspannen mevrouw, liggend op bed, onder een fleecedeken. Haar gezicht is al behandeld en op haar ogen liggen wattenschijfjes. Petra Is bezig met de handen. Ze krijgt een manicure en handmassage. Er hangt een heerlijke geur, lavendel. En er is zachte muziek. Ik ben ontroert, dit is echt verwennerij. Zo kan iemand die niets meer leuk vindt, zich terug trekt op haar kamer, echt genieten. Petra, je verricht wonderen!

Weekend dienst zit erop. Wat een impact heeft het verzetten van de klok op onze bewoners.Vanmorgen om 07.10uur liep mevrouw al ongerust op en neer. ‘Wat ben je laat’ zei ze. Ik leg haar uit dat de klok een uur terug uit is gezet vannacht. Mevrouw kan deze informatie nog handelen. Ze vergeet het wel steeds want de nachtdienst had het haar al verteld. ‘Ow ik dacht al waar blijven ze’ zei ze. Mevrouw geholpen en ze was weer gerust gesteld. Ondertussen waren er nog meer medebewoners wakker. Spitsuur! Want ze hebben allemaal hulp nodig. Toch denk ik weer eens na over waarom dit in het leven geroepen is. Het argument waar de zomer- en wintertijdregeling al decennialang op leunt, is energiebesparing. Tegenwoordig is het energieverbruik de afgelopen jaren flink veranderd: lampen zijn energiezuiniger geworden, maar er rijden meer auto’s rond en we gebruiken meer elektronische apparatuur. Daarom is moeilijk te zeggen of het energie-argument nog opgaat. Over de nadelen van zomer- en wintertijd wordt veel gespeculeerd. Slaapdeskundigen zijn het in elk geval eens dat het gedraai aan de wijzers de menselijke biologische klok in de war kan schoppen. Vooral ouderen, hartpatiënten en mensen met slaapproblemen zouden hier last van ondervinden. Ik hoor collega’s met kleine kinderen ook zuchten. Nu zijn de kids nog vroeger wakker.Ik ben benieuwd wanneer de discussie nu om gezet wordt in daden.#klokverzetten #biolochischeklok #eindelozediscussie

Mantelzorgers kunnen zichzelf uitputten in hun liefdevolle zorg. “Ik kan niet meer de zorg bieden.” Daarbij kan de omgeving ook een vernietigende rol spelen, zoals een mevrouw mij vertelde: “Mijn familie zei me glashard: ‘Je hebt haar gewoon weggestopt in dat verpleeghuis.’” Weinig herkenning van jouw rol als mantelzorger kan tot verregaande eenzaamheidsgevoelens leiden. Het daadwerkelijk laten verhuizen naar een verpleeghuis roept een veelheid aan gevoelens bij mantelzorgers op. Er is opluchting dat de dierbare nu in goede handen is. Schuldgevoelens, omdat jij vrij naar buiten kunt lopen en je dierbare ‘opgesloten’ achterblijft. Angst, om hoe het nu verder zal gaan in het verpleeghuis: kan de dierbare zijn of haar draai vinden? En ook twijfels, wanneer het goed gaat met de dierbare in het verpleeghuis: was de opname dan wel nodig geweest? Het lijden in een verpleeghuis beperkt zich echter niet tot de bewoners, maar betreft ook hun mantelzorgers. Zij kunnen lijden aan het zien van de achteruitgang van hun dierbare. De achteruitgang van hun naaste met dementie dwingt de mantelzorgers eigenlijk al tijdens het leven afscheid te nemen van de persoon zoals ze die hebben gekend. Dementie is daarom een rouwproces voor de mantelzorgers, terwijl hun dierbare nog leeft. Dat verwoordde een mantelzorger treffend: “Ik ben nog getrouwd, maar eigenlijk al weduwe

Ik loop met een collega richting de ‘veilige deur’. We hebben tijd voor een kleine koffie pauze. Voor ons loopt de fysio therapeut en een meneer. “Hij gaat naar zijn broer” zegt de fysio. “En ik ga met hem mee”. “Veel plezier!” roepen we in koor. De codedeur wordt ontgrendeld en de fysio loopt als vanzelfsprekend met meneer mee. Wij lopen ook een stukje door naar de pantry voor onze koffie. We zien in onze ooghoeken nog dat de fysio met meneer door de andere ‘veilige deur’ weer naar binnen loopt. Wat fijn dat ook de fysio mee werkt in de belevingsgerichte zorg waar wij zo hard aan werken. Later spreek ik de fysio. Hij vertelde dat hij meneer aantrof in de gang en dat hij hoorde dat hij weg wilde. Hij is vervolgens een stukje meegelopen. Meneer kwam in de huiskamer waar hij bekend is. Daar deed hij zijn jas uit en ging zitten. Meneer is gehoord, de fysio heeft mee bewogen, onrust voorbij.

Over de gang loop ik met een mevrouw die jarig is die dag. Ze herinnert zichzelf dat niet maar word de gehele dag gefeliciteerd door families/bewoners die het wel in de gaten hebben. Even samen een rustmomentje.. op de gang kom ik een andere mevrouw tegen die aan mij vraagt of ik even bij haar kom zitten, tegelijkertijd geeft ze als antwoord: ' maar dat zal vast niet gaan, jullie hebben het zo druk maar ik vind dat zo gezellig!' Ik zeg haar dat ik nog eventjes een rondje loop met mevrouw en daarna naar haar toe kwam.

Vanmorgen tijdens de overdracht hoor ik dat bij mevrouw een morfine pompje gestart is. Ik schrok daar wel van. Gisteren was namelijk besproken om de nodige pijn medicatie wel te geven maar andere medicatie die nu niet meer echt noodzakelijk was te stoppen. Volgens de collega’s wilde mevrouw deze ook niet meer innemen en om haar comfort te bieden is er gestart met een pompje. Ik ben in de loop van de morgen bij mevrouw gaan kijken. Ze was erg onrustig. ‘Ik denk dat ze moet plassen’ zegt haar dochter. Mevrouw was niet incontinent dus haalde we de ondersteek. Dit lukte niet. In overleg met de arts is er besloten om een katheter te plaatsen. Ik heb de benodigde materialen gehaald en ik vroeg aan de dochter of ze erbij wilde zijn of liever weg wilde.‘Ik wil graag helpen, mag dat?’ zei ze. ‘Tuurlijk zeg ik, dan kan je me assisteren’. Het was heel mooi om dit samen met haar te doen. Mevrouw was ook rustig zo met haar dochter erbij. Af en toe kreunde ze, haar dochter zei zachtjes dat we haar hielpen. Het voelde vertrouwd. Toen we klaar waren hebben we haar op haar zij gedraaid. Mevrouw was meteen een stuk rustiger. Het verdriet is van de dochter haar gezicht te lezen. Toch is ze opgelucht dat haar moeder nu rustig slaapt.

‘Die moet gerepareerd’ en hij wijst naar een tillift. ‘Ok’ zeg ik ‘ik zet het op de lijst erbij’ dhr trekt ondertussen zijn hemd uit en gaat onder de douche staan. Het is ongelofelijk maar dhr is in de ‘verzonken ik’ fase van zijn dementie maar doet de handelingen automatisch. Hij ziet de douche en kleed zich uit. ‘Ik moet nog meten’ zegt hij. Ik reageer alsof ik dit ook noteer. Ondertussen help ik hem met afdrogen en aankleden. Ik pak het scheerapparaat en ga hem scheren. Hij blijft in zijn beleving dat hij vanalles moet. Meten, rekenen, maken en alles noteren. Ik knik af en toe en zeg ‘ja, je hebt het nog druk’. Dan loop ik samen met hem naar de huiskamer.’heb je nog tijd voor koffie?’ Vraag ik. ‘Ja kan wel’ zegt hij en gaat zitten. ‘Daar heb ik al eerder gezeten’ zegt hij. Verder op de gang tref ik een verdrietige mevrouw. Onrustig wiebelt ze heen en weer. Ik neem naast haar plaats en zeg niks. Dan ziet ze me en legt haar hand op mijn been. Ze sluit haar ogen en zucht. En even is er weer rust bij haar. #ananz #sintannazorggroep #werkgeluk