Soms is het leven met een beperking niet makkelijk.  Ik wil graag een zelfgeschreven gedicht delen. Het gedicht laat je weten hoe ik naar de maatschappij kijk, als een persoon met een beperking. Het gedicht is ontstaan na een vervelende situatie. Dat is wel even goed om vooraf te melden. Verder ben ik vooral benieuwd wat het met jullie doet.

De rolstoel is eindelijk gemaakt, na een stressvol weekend vol met monteurs die niets gedaan hebben dan alleen maar gekeken. bandje opgepompt, nieuwe lader, nieuw bandje. Gisteren kwam de monteur tegen  1 uur en kapot ingezet, die zag eigenlijk meteen dat de accu's niet goed waren. 1 accu was kapot en die was er eerder ook al kapot ingezet. Dus daar zat de fout. Nu zitten er weer 2 goede accu's in. Dus zou het nu weer goed moeten zijn.  Vanmiddag van plan om weer een rondje te gaan rijden en te kijken wat er gebeurd. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het goed is nu. 

Gisterenochtend na de zorg zit ik lekker buiten een boekje te lezen als mijn moeder aan komt lopen met de mededeling dat mijn linker voorband leeg staat. Wij gaan gelijk naar binnen en ik leg meteen weer contact met welzorg voor het melden van de lekke band. Na ongeveer 1 1/2 uur komt de monteur om de band te verwisselen. De frustratie is erg hoog en dat voelt de monteur als hij binnen komt. Nadat hij de band heeft verwisseld doen we een klein beetje het verhaal waar we al een paar dagen mee bezig zijn. We vertellen ook dat de banden zijn opgepompt en dat daarmee het probleem verholpen moest zijn en dat we een rondje moesten rijden om te kijken wat de rolstoel zou doen. De monteur zei gelijk al: als je stilstaat kom ik je niet halen.

Ik heb al meerdere malen problemen gehad met mijn stoel. De accu is al meerdere keren vervangen en weer liet hij me gisteren in de steek. Met mijn moeder ging ik een stukje rijden en achter het ziekenhuis deed mijn stoel het niet meer. We draaien om en kijken of we thuis kunnen komen. Dat was nog een hele opgave. De accu gaf aan leeg te zijn, terwijl we met een volle accu vertrokken. Met horten en stoten kwamen we tot voorbij het parkje. Daarna toeterde de stoel en gaf hij een kruis aan. Ik belde welzorg nog een keer en gaf aan dat ik niet verder durfde te rijden.  Er werd me toen gezegd dat ik 1 uur tot 1 1/2 uur moest wachten, we gaven aan waar we stonden en het wachten kon beginnen.  Ik zette de rolstoel uit en na een paar minuten weer aan. Hij gaf toen weer aan dat hij accu had en dus zijn we naar huis gereden als een slak.

Hoera, er zijn versoepelingen

Wat een rare tijd hebben we toch achter de rug. Mijn moeder en ik hebben elkaar weer na 10 weken in de armen gesloten. We beginnen weer een beetje aan wat voor ons normaal is. Wat zijn het lange weken geweest, maar ik weet waar ik het voor gedaan heb. Mijn lijf heeft vanaf het begin in de overleving modus gestaan. In het begin was het het onbekende wat me heel onrustig maakte. Onrust in mijn lijf, in mijn hoofd. Slecht slapen. Er kwam ook een bepaalde rust over me heen na verloop van tijd. Ik dealde wel met de situatie.  Er was genoeg om me mee bezig te houden.

Iedereen zegt dat we moeten leren leven met het nieuwe normaal, maar wil ik dat eigenlijk wel? Als ik diep van binnen kijk wil ik dat absoluut niet. Wat het nieuwe normaal is weten we  nog niet, ja,ik hoor je denken 1 1/2 meter van elkaar vandaan, dat is iets wat gaat horen bij het nieuwe normaal. Afstand houden van elkaar is het nieuwe normaal. We moeten wel, als we het virus de baas willen worden, moeten we ons schikken naar het gene wat ons wordt opgelegd. Natuurlijk ga ik daarin mee, want ik heb weinig keuze.

Deze quote kwam ik tegen op internet. Eigenlijk zegt deze zin alles over wat ik nu aan het doen ben. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik depressief ben of dat ik negatief in de situatie sta, ik wil hiermee aangeven dat het iedere dag weer een gevecht is om te dealen met de situatie zoals hij nu is.

Vandaag, Zaterdag 11 mei, heb ik mijn medewerking verleend aan een vlog van mijn neef. Hij is helemaal weg van auto's. Sinds kort heeft hij een pagina op facebook, waar hij ritjes filmt in zijn auto. Hij zoekt voor ieder vlog een begin en eindbestemming en vandaag was ik zijn eindbestemming.  Hij belde van de week of ik een bijdrage wilde leveren. Ja, natuurlijk, dat doe ik met liefde. Ik mocht kiezen wat hij voor mij ging doen. Ik dacht: nou, ik lust wel iets van de mac.

Een nieuw corona blog ga ik schrijven. Ik heb al meerdere blogs geschreven die je vind in het daarvoor bedoelde blog. maar deze plaats ik hier omdat hij echt gaat over hoe ik met min  beperking en de corona omga.

Doe niet zo gespannen, je weet toch dat je niet valt.