roepgedrag

Waarom gaan mensen met zware dementie soms roepen, tikken of dwalen? Waarom slaan ze hun zorgverlener of vragen ze om hun moeder die allang dood is. Als de mensen om hen heen goed weten hoe ze met de ziekte om moeten gaan, als alles erop wordt ingericht, dan is er niks aan de hand. Dan zie je dat mensen met dementie zich ’normaal’ gedragen. Wanneer je erachter komt dat mensen met dementie zelf niks meer kunnen bedenken, maar reageren op de omgeving, dan weet je dat de omgeving Ingericht moet zijn op hun beleving. Anders krijg je angst, boosheid en verwarring. En mooi is dat dat voor iedereen geldt. Zorgmedewerkers hebben altijd haast. Vlug iemand even wat pillen geven, snel iemand even naar de wc brengen... Daar schrikken mensen met dementie soms van. En als iemand angstig is, heeft diegene maar een paar opties: vechten - dat wil zeggen dat ze gaan slaan - of vluchten. Dan zie je dat ze niet meer willen meewerken. Daarom willen wij de rust bewaren. We houden rekening met ons gedrag en daar winnen we veel mee. Gelukkig horen we vaak: ‘wat een rust heerst er op jullie locatie’. En wanneer iemand onrustig is kijken we eerst naar de prikkels maar ook lichamelijk ongemak zoals pijn, honger, dorst, kou of warmte. En natuurlijk de benadering. Wat weten we tegenwoordig toch veel. Dat was jaren geleden wel anders.....