hersenspinsels versoepelingen

HERSENSPINSELS VAN EEN VERZORGENDE IN VERPLEEGHUIS; VERSOEPELING BEZOEKREGELING

Uit meeleven, respect en liefde voor de bewoners van mijn werk, heb ik al de tijd dat er geen bezoek toegestaan was in het verpleeghuis , zelfs al enige tijd daarvoor, ook mijn ouders en familie buiten het gezin om niet bezocht. (zo'n 10 weken)
De wekelijkse boodschappen bij de supermarkt, heb ik uitbesteed en alle andere winkels alleen online bezocht. Verjaardag van mijn zoon niet gevierd, vrijwilligers werk tijdelijk stilgelegd, geen druktes opgezocht, niet naar het strand geweest, kortom mijn wereld beperkt tot binnen mijn gezin en werk. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik weet dat veel van mijn collega’s dit ook hebben gedaan. En dat is best zwaar, tenminste ik merk dat het mij gaat wegen.
Dan komen daarboven op de voortdurende zorgen om de bewoners. Tot nu toe zijn we Corona vrij gebleven en dat is echt een groot goed. Dat neemt niet weg dat ik er wel veel mee bezig ben, er zijn immers locaties waar het virus wél heeft toegeslagen. En in een besloten woongroep is besmetting niet te voorkomen, dan worden er ook collega’s ziek en veelal meerdere bewoners. Dat is nog steeds een groot schrikbeeld voor me, de bewoners hebben zo’n kwetsbare gezondheid, dat er heel wat schietgebedjes naar Boven gaan of we er alstublieft voor gespaard mogen blijven.
Mantelzorgers hebben mij, mijn collega’s en de instelling het vertrouwen gegeven om goede en warme zorg te geven aan hun geliefden en dat voelt als een grote verantwoording, zeker nu mantelzorg op een afstand moet blijven.
In het begin van de Corona crisis dacht ik nog, laat maar komen hoor, dan hebben we het maar gehad, niet respectloos bedoeld, maar meer, dat dan de voortdurende spanning van, wanneer zijn wij aan de beurt? misschien een beetje van me afgenomen zou kunnen worden. Maar nu begin ik soms warempel te hopen dat het misschien echt wel buiten “onze” deur blijft.
Al eerder heb ik geschreven dat sinds het bezoekverbod we alleen maar positieve geluiden hebben gehoord van mantelzorg. En dat we met z’n allen de maatregelen hebben genomen en ons aan de richtlijnen hebben gehouden. Dit geld dan voor zowel leidinggevenden, personeel, als mantelzorg en vrijwilligers. Of dat de reden is dat we nog Corona vrij zijn? Ik weet het niet, ik hoop het wel, dan is al ons zwoegen, de zorgen het (stille) verdriet enz. in ieder geval niet voor niets geweest.
Nu gaat #SVRZ in mijn ogen heel goed om met de richtlijnen en word er alles aangedaan om zo humaan mogelijk om te gaan met het bezoekverbod. Er worden ook “gewoon” mensen ingestuurd naar het ziekenhuis wanneer ze door een val een mogelijke breuk hebben, of word er bezoek toegelaten bij ernstig zieke en/of terminale bewoners, en worden mensen niet in hun kamer “opgesloten” en is er beeldbellen ingezet, zijn er bezoektenten geplaatst enz.
En nu? Nu staat sinds deze week de deur van verpleeghuis zogezegd op een kier. Er mag een vaste bezoeker, per bewoner, 1 x per week op bezoek komen. Met de nodige richtlijnen en maatregelen, dat wel, maar het begin is er.
En hoe fijn en mooi ik het ook vind voor de bewoners om hun familie, vrienden en/of geliefden weer op bezoek te hebben, ik vind het doodeng.
Stel nu dat blijkt dat er door de versoepeling toch weer meer besmettingen komen, krijgen we dan toch nog een “beurt”? Zou dan die lockdown voor niets zijn geweest?
Maar dan die duivelse dilemma’s weer……want ik wil ook kwaliteit van zorg geven, hoe dan ook en wanneer dan ook, en dat kan niet (altijd) wanneer bewoners geen bezoek mogen ontvangen, de mantelzorgers op een afstand moeten blijven, de bewoners de instelling niet mogen verlaten.
Verschrikkelijk wanneer je bezoek moet weigeren wanneer die met twee personen willen komen of om willen wisselen of zonder afspraak langs willen “wippen”. In eerste plaats ben ik er voor de bewoner maar het gemis, moeite en het geworstel van de mantelzorgers raakt ook mij erg.
Ik heb er een hekel aan om me “achter de regels” te verschuilen, maar nu ben ik eerlijk gezegd blij dat ik de “regels” niet moet maken.( We worden als verzorgende trouwens wel gevraagd om mee te denken hoor in bijzondere situaties en uitzonderingsgevallen bijvoorbeeld).
En misschien is het wat egoïstisch van mij en niet helemaal fair naar de leidinggevenden toe, maar ja ieder zijn vak toch?
Zomaar dus wat gedachten van mij over de versoepeling, laten we hopen dat het allemaal goed mag verlopen, dat we gezond blijven, dat de “regels” niet meer nodig zijn, en dat we binnen afzienbare tijd weer eens een uitstapje kunnen plannen. Een uitstapje met de bewoners, mantelzorgers en medewerkers , éven helemaal weg!