afhankelijk zijn

Afhankelijk zijn

Ik heb een beperking,

dat is een heel ding.

Het wordt zo groot gemaakt,

en daardoor iedereen geraakt.

Ik vraag er ook niet om,

dus doe niet zo stom.

Respecteer elkaar zoals we zijn,

dat is pas fijn.

Kijk mij gewoon aan,

zie mij gewoon staan.

zeg niet: ik ken jou niet,

dat doet mij veel verdriet.

Ik ben niet anders dan jij,

maar voel me zeker niet vrij.

Ik word in een hoekje gepropt met alle anderen,

Ik kan daar in mijn eentje niets aan veranderen.

Ik moet ermee dealen,

met mijn 4 wielen.

Ik heb geen keus.

maar wil wel anders heus.

Laat die rotopmerkingen varen.

Laten we de lucht nu opklaren

Stop er gewoon mee

Dan kan ik met jou praten en zeggen NEE

Het vullen van de gaten die jij mij hebt gegeven

Dan kan ik jou misschien vergeven

Dit is een gedicht wat ik ooit heb geschreven. Het geeft mijn gevoel goed weer hoe ik vind dat de maatschappij naar ons kijkt.

Het laten zien dat de beperking mij niet belemmerd in mijn dagelijks leven kost soms heel veel energie, omdat er altijd mensen zijn die een mening hebben over de persoon in de rolstoel. Soms ben ik het natuurlijk ook weleens helemaal beu. Het feit dat je altijd mensen nodig hebt als je dingen wil doen.

Ik wil graag even laten weten dat altijd mensen nodig hebben bij de dingen die je wil doen, niet altijd prettig is. ’s Avonds vind ik het lastigste moment. Dan ben ik moe en wil dan graag naar bed. De minuten die ik dan moet wachten lijken vaak uren te duren.

’s Morgens wil ik ook graag uit bed, maar ook dan moet ik wachten tot er eens een keer iemand komt.

Ik moet me geregeld aanpassen aan de situatie en dat is soms lastig.

Maar ik laat het niet altijd aan de buitenwereld weten. Dan is daar mijn glimlach weer en gaan we gewoon weer door met een lach.

Natuurlijk heb ik ook zeker momenten dat ik er van baal. Maar dat komt er thuis vaak uit. Dan is mijn humeur niet lekker en ben ik boos op alles en iedereen.

Ik heb niet om de situatie gevraagd en moet ermee dealen.