Hoe deal je met je lichaam en geest?

Deze quote kwam ik tegen op internet. Eigenlijk zegt deze zin alles over wat ik nu aan het doen ben. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik depressief ben of dat ik negatief in de situatie sta, ik wil hiermee aangeven dat het iedere dag weer een gevecht is om te dealen met de situatie zoals hij nu is.

Het begint echt lastig te worden de situatie. Ik ben sneller emotioneel. Mijn lichaam reageert heel heftig op contactmomenten. Dat is ook de reden dat ik weinig tot geen contact heb met mensen die me dierbaar zijn.  Ik kan het niet aan. Voordat je denkt: Nou, dat klinkt best heftig, ik kan je vertellen, dat is het ook. Het is nu voor mij belangrijk dat ik het mezelf eens blijf en mezelf fijn gezelschap vind.

Dat is in deze tijd al een hele opgave.

Ik neem jullie graag even mee in een situatie die erg moeilijk voor me was om even aan te geven wat het met me doet.

Het heeft te maken met het persoonlijk plan gesprek wat 1 keer per jaar plaats moet vinden.  Roos (mijn begeleidster) stelde voor om het in deze tijd te doen in een videogesprek. Dat kreeg ik in de mail. Eigenlijk was daar meteen de paniek. Waar een video gesprek, nu in deze tijden voor veel mensen een goed gevoel geeft, omdat ze elkaar dan kunnen zien, was er bij mij meteen paniek. Mijn hoofd gaf gelijk aan dat ik dat niet moest willen, omdat ik dan emotioneel wordt en er dan weinig terecht komt van een gesprek. Hier heb ik wel even mee geworsteld, maar al snel besloot ik te luisteren naar wat mijn hoofd me ingaf. Inmiddels had mijn moeder al laten weten dat ze een videogesprek wel erg gezellig vond. oja, gezellig, nou voor mij niet. Ik appte 's avonds mijn moeder met de mededeling dat ik dat niet wilde, omdat ik dat niet aankon. Ik zei nog: Sorry, sorry, sorry, waarop mijn moeder zei: Nee schat, dat wil ik niet horen.  Het gaat om jou en jij moet het volhouden.  Waarop er wel weer een aantal tranen vloeide. 's Avonds moest ik echt weer vroeg in bed gaan liggen, omdat mijn benen heel zwaar aanvoelde.  Ik heb er wel een paar uur over gedaan om in slaap te vallen en was weer de volgende dag heel vroeg wakker. 

Mijn hoofd geeft dan heel duidelijk aan dat het verstandig is om dat niet te doen. Maar om het dan ook definitief te maken dat ik dat niet wil en niet goed voor me is, is nog een hele stap. Eigenlijk wil je diep van binnen die keuze niet hoeven maken en natuurlijk wil je je moeder zien. maar het feit dat je haar niet kan aanraken, en die 1 1/2 meter moet inzetten, steekt heel erg in mijn gevoel en daarom heb ik de keuze gemaakt zoals ik deze al eerder heb beschreven.

Ik wil ook even hier laten vallen dat ik het er niet mee eens ben, dat wij hetzelfde worden behandeld als mensen in een verpleeghuis. Wij zijn een heel andere doelgroep. Ik beweeg mee en probeer er het beste van te maken, maar het valt me heel zwaar.
Ik ben bij mijn verstand, ik weet wat er aan de hand is, Ik mis belangrijke mensen om me heen, samen kun je het beter aan.
Mijn ideale volgende stap in deze periode zou zijn:
Laat per bewoner 1 bezoeker per dag toe, en laat die binnenkomen, zodat je persoonlijke gesprekken weer kan voeren zonder dat de hele buurt meeluistert. Dat we weer een beetje privacy hebben. 

Dat zou mij en heel veel andere mensen al helpen, om deze situatie dragelijker te maken. Meer wil ik nu nog niet vragen.  Als dit al kan zou het al zoveel schelen. Dat we elkaar dan nog niet aan mogen raken en zo, neem ik dan nog maar even op de koop toe, maar dat zou het zoveel lichter maken.
Nog steeds is het zo dat alleen mijn vader komt met de hond.

Alle kleine beetjes van contact geven mijn lichaam spanning. De spanning heeft dan weer tijd nodig om zijn uitweg te vinden. Dat kost me keer op keer weer heel veel energie. Daarnaast zijn alle dagen bijna hetzelfde en ben je moe, omdat je eigenlijk niets doet.

Ik wil even heel duidelijk maken dat het niet de bedoeling dat dit als zielig word bestempeld, maar ik wil hiermee aangeven wat het met me doet, deze periode, het gemis en de strijd met mijn lichaam en geest.

Ik hoop dat het veel wordt gelezen en gedeeld en dat er eens over nagedacht wordt.

Liefs Anja