Opeens bedenk ik mij dat er nog wel een taxi gereserveerd moet worden. Hoe kom ik anders van hier naar daar. Maar als ik even later de boeking bijna afgerond heb, schiet mij te binnen dat ik de vorige keer, inmiddels zeker drie maanden geleden, toch echt met de bus naar het wijkcentrum in Holtenbroek ging. Dat was wel zo makkelijk, dus waarom nu dan niet.
Weer een minuut later wordt mij duidelijk dat ik de optie om voor het openbaar vervoer te kiezen nog maar beter even kan vergeten. Voordat ik de vertrektijden van de bus vind, wordt mij een van de richtlijnen voor het huidige leven moddervet duidelijk gemaakt: reis alleen met het OV als het echt nodig is.
Op dat moment blijkt dat ik zowel een enigszins eigenwijze, maar zeker ook plichtsgetrouwe man ben. Oftewel, eerlijk is eerlijk, ook al twijfel ik nog wel heel even, ik stel mijzelf openlijk de vraag of het echt nodig is dat ik mijzelf met de bus vanuit mijn huis in Stadshagen naar het wijkcentrum van Holtenbroek verplaats. De twijfel is mijns inziens gegrond, want het gaat hier immers om een afstand van slechts 2 kilometer, alias een reisduur van 5 minuten. Laten we wel wezen, voordat ik in de taxi sta, vastgesnoerd en al, is de stadsbus allang op de plaats van bestemming.
Nog altijd heb ik een soort van haat-liefdeverhouding met het plaatselijke Wmo-vervoer. Het is natuurlijk geweldig dat het bestaat, maar er zijn genoeg redenen voor om mij zo mogelijk binnen het Zwolse te verplaatsen met de hulp van Syntus. Hoewel fysieke omstandigheden mij inmiddels al hadden laten accepteren dat een taxibusje toch wel handig was, is het huidige tijdperk tot op heden allesbeslissend. Helaas!
Zo’n twee weken daarvoor kreeg ik via een e-mailtje te horen dat Toegankelijk Zwolle weer zou gaan leven. In die zin, dat er na maanden van ogenschijnlijke stilte weer bijeenkomsten worden georganiseerd voor de ervaringsdeskundigen. Niet om meteen spijkers met koppen te slaan, wel om elkaar weer eens te ontmoeten. Uiteraard met inachtneming van de nodige beperkende richtlijnen. Dus nee, als vanouds zou het wel niet zijn, maar een eerste stap was het wel.
Het was fijn om weer eens een afspraak te hebben. Niet dat ik de afgelopen weken als een kluizenaar geleefd heb, maar de agenda was wel min of meer leeg. Overigens voelde deze bijeenkomst dus wel weer meteen als vanouds. Bewijs hiervoor werd volgens mij geleverd toen in een van de eerste gesprekken spontaan die ene hamvraag, waar wij als Toegankelijk Zwolle ons op richten, weer kwam bovendrijven: wanneer is een samenleving inclusief?
We deelden onze ervaringen over de afgelopen periode en er ontstonden als vanzelf dus een paar mooie gesprekken. Tevens hoorden wij Lieke vertellen over projecten die helaas nu tijdelijk stil liggen en waarvan de doorstart uiteraard nog onduidelijk is. Maar ook over de activiteiten die nog wel bestaan en over de contacten die ondanks alles, of is het dankzij de crisis juist zijn ontstaan.
Op het mondkapje na, waren de ritjes met de taxi ook weer als vanouds. Met veel schommelen door de vering in mijn rolstoel en het wegslikken van anderzijds frustraties.
Reactie plaatsen
Reacties