Zijn daar verschillen in en zo ja, wat zijn de verschillen dan? In dit blog beschrijf ik mijn visie en gevoel daarover.
Ik wil het zelf doen!
Dat was een zinnetje wat ik al op zeer jonge leeftijd riep en vanaf die tijd ook altijd heb geroepen. Ondanks het besef dat ik wegens mijn beperking niet alles kon wat een “normaal” iemand kon, wilde ik toch alles zelf doen en vooral zelf proberen. Mijn linkerarm en hand kan ik goed gebruiken en daar werd ik als klein meisje al heel gauw heel handig mee. Mijn ouders en school hebben mij ook altijd gestimuleerd om zo zelfstandig mogelijk te worden. En mij eigenlijk alles te laten doen wat mijn broer bijvoorbeeld ook deed. En dat ging ook gewoon. Misschien net even anders, maar toch! Hierdoor heb ik echt wel een voor mijn gevoel, onbezorgde jeugd gehad en heb ik nooit verdriet gehad om mijn beperking. Ik keek alleen naar de dingen die ik wel kon, want daar had ik wat aan.
Mensen om hulp vragen vind ik moeilijk
Ik was net dertien jaar oud toen het tijd was om aan Voortgezet Speciaal Onderwijs te beginnen. Bijna mijn hele leven woon ik in Flevoland en daar was in die tijd helaas geen passend onderwijs te vinden dichtbij huis. De beste keuze bleek de VSO school Werkenrode te zijn en dat was in Groesbeek. Ik kon daar naar school en kreeg daar woontraining waar ik dan weer na mijn schooltijd een heleboel aan zou hebben. Dus toen koos ik daarvoor. Ik verbleef daar dan doordeweeks van maandag t/m vrijdag. Totaal niet vrijwillig want ik was erg aan mijn ouders en vooral mijn moeder gehecht, dus ik heb die tijd onwijs veel heimwee gekend en heel wat af gehuild. En mijn ouders en broer dus net zo. Overigens heb ik op Werkenrode tussen mijn tranen door, een goede tijd gehad, met leuke leraren, begeleiders en goede zorg.
Die tijd was voor het eerst dat ik te maken kreeg met andere mensen die voor mij zorgde in plaats van mijn ouders. En dat was erg wennen en in het begin ook vooral de kat uit de boom kijken. Want hoe ging je om met mensen die je helemaal moest vertellen wat je wilde? Thuis had ik een moeder die ik maar aan hoefde te kijken en hop, ze wist dat ik pindakaas om mijn brood wilde. Gelukkig leerde ze mij daar ook om met die zorg om te gaan en groeide ik daar gewoon in. Wat kon en mocht ik van hen verwachten en andersom zij van mij? Toch bleef het moeilijk om hulp te vragen omdat je op die vraag eigenlijk van alles kon verwachten: een ‘ja’ , ‘nee’, ‘even wachten kom zo’ of misschien wel een zucht. En dat vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds moeilijk. Want ik heb nou eenmaal niet gekozen voor dit lichaam en ik wil mensen gewoon niet tot last zijn. Dat gevoel krijg je nu eenmaal wel bij een zucht of een bepaalde blik. En dat hoeft alsnog niks over mij te zeggen maar dan nog, dan zeg ik ga zelf dan eens in mijn rolstoel zitten… anderzijds begrijp ik en zie ik ook echt dat mensen hun best doen en daar heb ik veel respect voor. Mensen die in de zorg werken verdienen dat.
Respect voor hulphonden
En welke wezens er ook veel respect verdienen zijn hulphonden. Hulphonden kiezen er gewoon nog veel meer voor om voor hun baasje te willen werken. Zij doen dit dan ook met al hun enthousiasme en overgave. En zij krijgen daar ook weer veel beloning en liefde voor terug. Het is namelijk zeer waardevol als ‘iemand’ je gewoon helpt met liefde en genot. Zonder dat er een mening komt of iets waar je dan weer op moet antwoorden. Je ziet gewoon alleen de liefde en plezier van zo’n hond. Ik ervaar dat met Don echt als geluksmomenten.
Ik ben nu een “opa fase met gebreken” ingegaan met Don. Het is nog altijd een beetje zoeken en observeren bij hem wat nu goed voor hem werkt. Het gaat wat beter met hem maar ik zie nog altijd dat hij soms heel moe is of juist onrustig. Dus dat is gewoon uit dokteren met medicatie en behandelingen. En het is bovenal extra, extra genieten van en met hem nu. Overigens is er in al die jaren samen met hem geen seconde voorbij gegaan dat ik niet van hem heb genoten. Dus dat zit wel snor! Het is gewoon een heerlijk lief en mak beestje. Het is niet te beschrijven hoeveel hij voor mij betekend.
En zelfs nu met zijn oude stramme lijf, wil hij er gewoon 24/7 voor mij zijn en dat vind ik zo lief en bijzonder! Ik probeer hem namelijk toch wat meer te ontzien en gewoon te kijken van wat hij nog wil. Maar dat is in principe alles dus. Een mooi voorbeeld is dat wij vanmorgen de was gingen doen. Iets wat hij echt met een twinkeling in z’n ogen deed. Toen we bijna klaar waren dacht ik, dan probeer ik zelf wel mijn overige was weer in de wasmand te doen. Dan hoeft hij niet nogmaals zo met die nek heen en weer omhoog, omlaag etc. Nou denk maar niet dat die Don het daarmee eens was, want hij pakte de kleding gewoon echt uit mijn handen en deed ze in de wasmand. En had ik daar iets tegenin te brengen? Absoluut niet! Echt onwijs geweldig lieve mensen, zo’n kanjer als Don, is meer dan goud waard.
Mariska
Reactie plaatsen
Reacties