Afgelopen week hadden we een verdiepingsbijeenkomst over dementie. Een avond om met elkaar over dementie te praten en van elkaar te leren in bepaalde situaties. De vraag was of dat er situaties waren waar we tegenaan reden in het werk en of we handvatten nodig hadden. Er werd uitleg gegeven over hoe dat het werkt bij iemand die dementie heeft en hoe de echte wereld in elkaar zit. Dat er steeds meer verschil zit in de werkelijkheid waarin wij leven en de werkelijkheid van de gene met dementie. En de vraag was ook of je daar dan in mee gaat of dat je de werkelijkheid nog meeneemt.
Dat is een kwestie van even onderzoeken hoever iemand is in de dementie. Vaak kun je tijdens het stellen van vragen er wel achter komen hoever iemand is. Dat is ook een stukje kennis en kunde die je in de loop der jaren op doet. Je had ook de mogelijkheid om vragen te stellen. Ik hield mijn mond, want ik weet al veel over dementie en de omgang daarvoor. Er was een persoon die op een gegeven moment zijn moment pakte en liet weten waar hij zich allemaal aan stoorde in het werk. Zo vond hij het vervelend dat er veel herhaling was en dat iemand er tussendoor begon te praten in de activiteit. Zo, nog een paar van die dingen. Er werd wel heel veel en lang op ingegaan.
Ik en een andere vrijwilligster stoorde ons daaraan, maar waar ik heel wijs mijn mond kon houden, al kostte het me wel moeite, liet de andere vrijwilligster van zich horen. Hierdoor werd het een beetje een rommeltje want iedereen reageerde daar weer op. Niet heel veel later werd aangekondigd dat de tijd bijna om was. Echt de diepte zijn we dus niet ingegaan en dat vind ik dan best wel jammer van de tijd.
Het belangrijkste in de omgang met mensen met dementie is lachen, vriendelijk blijven en heel veel en vaak herhalen, maar blijf vriendelijk en geduldig, dan kun je het meeste bereiken bij mensen met dementie
Reactie plaatsen
Reacties