Als stilte uitnodigt tot praten
Depressief, ze vond het maar een raar woord. Een woord wat niet paste.
Een woord wat bij anderen hoorde. Niet bij iemand midden in het leven. Ze had nog even in de ontkenning geleefd en ze vertelde me dat ze haar hoofd vol gepropt had met andere informatie om de confrontatie met zichzelf niet aan te hoeven gaan.
De eenzaamheid was echter niet minder geworden. De momenten na “het hoofd vol proppen” kwamen harder aan, voelden leger dan ooit en bovenal, haar schuldgevoel groeide.
Ik keek haar aan en zweeg.
Mijn stilte was een uitnodiging voor haar om verder te praten.
Hoe ze dagelijks stoeide met de keuzes die ze moest maken. De discussie met haar 16 jarige zoon aangaan over zijn gedrag rondom afspraken? Dat kostte bergen energie.
De discussie niet aangaan betekende dat ze tegen moeilijkheden rondom deze zelfde afspraken aan zou blijven lopen, wat haar ook bij voorbaat letterlijk doodmoe maakte.
De omslag is gekomen tijdens een rit naar de winkel. De bomen langs de weg leken aanlokkelijk dichtbij en de weg voelde aangenaam verlaten.
Gelukkig schrok ze zo van deze gedachten die zich als geesten opdrongen aan haar donker gekleurde stemming dat ze na thuiskomst direct de huisarts gebeld heeft.
De dag erna kon ze terecht. Haar huisarts zag direct dat de nood hoog was.
Ze had er lang over gedaan. Het toegeven aan de depressie. Het taboe heerste ook in haar hoofd. “Een depressie overkomt anderen, mij niet”.
Maar ze kon er niet meer omheen. 90% van de symptomen had ze. Ze grapte dat ze nog nooit ze hoog gescoord had voor een test waar ze niks voor had gedaan.
Op mijn vraag of ze juist niet ontzettend veel had moeten doen voor deze hoge uitslag zweeg ze.
Het besef duurde even, maar ik zag in haar ogen langzaam de verandering komen.
Een depressie overkomt je. Daar ben je niet schuldig aan. Meestal is er zoveel gebeurd dat een depressie bijna een “logische deel 2” is na een lange aanloop vanuit een eerder deel van je leven.
Een depressie is keihard knokken. Tegen het gevoel van eenzaamheid, omdat er niemand is die helemaal begrijpt hoe je je voelt. Tegen je schuldgevoel naar je gezin, naar je omgeving. Waar iedereen je wil “opvrolijken” terwijl je nergens van geniet.
Dagelijks met jezelf in gevecht tegen de grote leegte, maar ook om iedere keer weer de juiste keuzes te maken om wel wat te ondernemen ondanks de motivatie onder nul.
Ze besefte dat ze inderdaad zo hoog scoorde voor de test, juist omdat ze zo enorm veel gedaan had.
Ik wilde dat ik haar gerust kon stellen. Dat ik haar kon vertellen dat het gevecht minder zou worden nu het besef van haar depressie binnen gekomen was.
Ik heb haar omarmd en haar beloofd dat ze de weg niet alleen af hoefde te leggen.
Dat met de juiste hulp ze wel stapjes vooruit kon maken en dat ze na misschien 10 stapjes ineens het besef van verandering zou merkten.
Daar is ze nu. De ene dag bij stapje 6, de andere dag bij stap 12. Maar met het besef dat stap 1 al een tijd geleden is. Dat alle vooruitgang nog steeds hard werken is maar dat de uitkomst van de volgende depressietest een vette onvoldoende zal worden.
“Oog voor Zorgen”
Natasja Hendriks
Reactie plaatsen
Reacties