Het is tijd voor mijn 2de post over hoe ik me voel tegenover het coronavirus. Weer met een foto die daar helemaal niets mee te maken heeft, maar die wel een lach op mijn gezicht tovert. Daarom heb ik deze foto uitgekozen.
We zijn nu met het virus zo'n ruime 3 weken onderweg. Ik vind het vooral lastig dat iedere dag bijna hetzelfde is als de dag daarvoor. Je moet er het beste van maken en dat doe ik ook. Nog steeds ben ik geregeld met de website bezig, geniet ik heerlijk van het zonnetje met een boekje buiten, hou ik de was en mijn huisje, zo goed als het lukt op orde. Ik probeer nog steeds positief te blijven, maar dat wordt nu wel lastiger. Al maakt het weer een hoop goed natuurlijk.
Ondanks de situatie vind ik de dagen toch voorbij vliegen, iedere dag die voorbij is, is er weer een naar een normaal leven. Al lijkt dat voor mijn gevoel nog heel ver weg.
Gisteren is mijn vader weer even langs geweest met de hond. Op veilige afstand hebben we het parkje op en neer gelopen. We hebben gepraat over de situatie, dat we die wel beu zijn. Het was heerlijk om mijn hondje weer even te knuffelen.
Het gaat me goed, ik maak er het beste van. Met een paar huisgenoten heb ik op veilige afstand contact. Dat is wel fijn. Niet helemaal alleen. Ik bel ook een paar keer in de week mijn moeder. Zo blijven we op de hoogte van elkaar.
Ik weet nog steeds heel goed waarom ik het doe, maar wordt het nu langzaamaan even beu. Maar ik houd vol.
Liefs Anja
Reactie plaatsen
Reacties