Het verhaal van mijn lieve mamma

Corona slaat vele gaten.

Het is iets wat ons overkomt en we proberen er mee om te gaan.

Maar makkelijk is het zeker niet.

Je dagelijks ritme is weg.Alles gaat nu even anders.

En je weet niet wanneer het is afgelopen en dat is lastig

In mijn werk thuiszorg zie je de eenzaamheid toe slaan.

Cliënten waar je nog wel mag komen zijn blij met een praat.soms het enigste praatje van heel de dag.

We zien een glimlach op de gezichten als we binnen komen met mondkapje.Maar het kopje koffie zit er nu niet in.

Het is voor de cliënten steeds zwaarder.Ze zien de familie minimaal.ze kunnen niet naar de kerk en dat met de Pasen.

Sommige cliënten mag je nu alleen maar bellen.Geen huisbezoekjes meer.Wat missen ze dat.

Het bloemetje dat we gisteren uitdeelden  was voor de e cliënten fijn.Maar ze zeggen,jullie verdienen een bloemetje.

Ook privé staat mijn leven op de kop.

Mijn moeder die ik nu veel te weinig zie.

En zelfs mijn kinderen. De zorg, het winkelen, samen eten, knuffelen met mijn dochter die in de rolstoel zit zelfs dat gaat niet.

Daarom snap ik ook mijn cliënten misschien wel beter.

Maar we moeten verder toch met plezier na het werk.

En voldoende voor nu contact met mijn dochter.

Maar ik wil aftellen dat gaat nog niet.

We houden vol.

Lizette (mijn lieve mamma)

Wat ben ik trots op haar. Ik hou van je!