Gebed van iemand met dementie

Het gedicht wat ik nu ga plaatsen raakt me. Het is de wens van vele mensen  met dementie, maar helaas is de realiteit anders en kun je niet bedenken hoe de ziekte zich ontwikkelt. Verzorgers en vrijwilligers moeten meebewegen in het proces. Vaak lukt dat goed, maar soms is het zo zwaar, echt waar. Maar daarbij komt dat het het mooiste werk is om te doen. Ik kan het niet meer missen voor geen miljoen. De dagen zitten vol met ik wil naar huis, het is hier niet pluis.

De mevrouw in dit gebed heeft maar een wens.

Heer, geeft U mij nog één dagje,
één dag zonder dementie.
Waarin ik al mijn geliefden
gezond spreek en  nog eens zie.
Waarin ik hen kan omarmen
en mijn liefde met hen deel.
Heer, geeft U mij nog dat dagje
of vindt U dat soms te veel?

Geeft  U mij dan nog één uurtje,
één uur zonder dementie.
Waarin ik al mijn geliefden
gezond  spreek en nog eens zie.
Waarin ik hen kan omarmen
en mijn liefde met hen deel.
Geeft U mij dan nog één uurtje
of vindt U dat ook te veel?

Geeft U dan nog één seconde,
één tel zonder dementie.
Waarin ik al mijn geliefden
snel omhels als ik ze zie.
Waar ik snel kan laten voelen,
dat ik liefde met hen deel.
Geeft U mij nog één seconde
of vindt U dat zelfs te veel?

Kunt U mij geen tijd meer geven,
geen momentje zoals toen?
Is de dementie zo slopend,
dat zelfs U niets meer kunt doen?
Laat dan mijn geliefden weten,
als mijn lichaam zich ontzielt,
dat ik met hen heb genoten
en oneindig van hen hield.

Het gedicht is geschreven door Hans. Hij heeft de woorden van iemand met dementie gebruikt in dit gedicht. Het is een vurige wens van iemand.

Wil je reageren op het gedicht of je gedachten delen? schrijf een reactie hieronder of stuur een mailtje naar de website. Natuurlijk kun je ook via de site van hans een berichtje sturen.