In haar eigen werk’ lijkheid
wil ze steeds naar huis.
Zij leeft met angst en is ontheemd,
in het verpleegtehuis.
Ze zoekt naar een vertrouwde plek,
haar thuis, haar warme bad,
ze zoekt naar liefde en naar rust,
die zij thuis vroeger had.
In haar eigen werk’ lijkheid
wil zij naar moeder toe.
Die zoektocht doet ze tevergeefs,
het maakt haar bang en moe.
Haar symbool van veiligheid,
leeft al lang niet meer.
Maar ze mist genegenheid
en zoekt dat keer op keer.
In haar eigen werk’ lijkheid
zit zoveel gemis.
Het is een eigen wereldje,
die niet de mijne is.
Ik wil daarom empathisch zijn,
verplaats me in haar ‘toen’.
En soms, als dat herkenning geeft,
krijg ik een dikke zoen.
In haar eigen werk’ lijkheid
heeft zij mij dan verrast.
Mijn aandacht geeft haar afleiding,
vertrouwen en houvast.
Ik vraag haar naar haar moedertje
en ook naar vroeger tijd.
Zo stap ik in haar leventje,
haar eigen werk‘ lijkheid.
Hier zit ook weer zoveel in over het omgaan met mensen met een vorm van dementie. Weer het meegaan in hoe hij of zij het beleefd. Dat is eigenlijk het belangrijkste van alles. Dan krijg je ook vaak zoveel meer voor elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties