Het is net na 9:45 uur als mijn collega belt ‘Om 10 uur is de uitgeleide, kunnen jullie daarbij aansluiten? Ik weet dat jullie volop in de zorg zitten maar we zouden het zeer op prijs stellen.’ Ik hoef er geen seconde over na te denken ‘natuurlijk sluiten wij aan’ antwoord ik haar. Als het vijf voor 10 is komen van uit alle gangen en trappenhuizen collega’s aangelopen. We laten de zorg heel even voor wat het is. De telefoons gaan op stil. Ipad’s worden respectvol even uit het zicht weggelegd. Daar staan we dan. Netjes op een rij bij de voordeur. Aan de andere kant van de dubbele glazen schuifdeur staat een lichtgrijze rouwauto. De chauffeur staat, met de pet in de hand, te wachten naast de wagen. We fluisteren zachtjes, zolang de familie niet in de buurt is, is dit een “mooi” moment om snel even wat te overleggen. Eén collega houdt de beide gangen in de gaten waar de liften op uitkomen. Af en toe zet ze een stap naar voren om te kijken of er al iets aankomt. De tijd verstrijkt langzaam. De sfeer in het team kun je een soort van “gezellig” noemen. Er wordt zachtjes gelachen, bewoners die voorbijkomen worden gegroet. Een mantelzorger komt wat vragen, waarom ook niet, zoveel personeel bij elkaar… dan moet je als mantelzorger je kans grijpen, nietwaar? Uit ervaring weten we dat de doorgegeven tijd van uitgeleide nooit klopt. Dat kun je ook niet verwachten. Het definitief afscheid moeten nemen van het lichaam van je geliefde kun je nu eenmaal niet afdwingen of versnellen. Dat heeft tijd nodig en dat mag.
De collega die de lift in de gaten houdt begint “sssssht” geluiden te maken, het fluisteren verstomt. We gaan rechterop staan. De een met de handen op de rug, de ander met de handen gevouwen voor de buik. De haag collega’s wordt stil. De lift deuren gaan open, we horen de wieltjes over de drempels van de lift gaan, de liftdeuren gaan dicht, we horen de wielen en voetstappen dichterbij komen. Na een paar seconden komt de man van de technische dienst om de hoek lopen met een vuilcontainer. We schieten in de lach. Dit was nu niet bepaald de persoon die we verwachten.
Na een paar tellen vult opnieuw een “ssssht” geluid de ruimte bij de voordeur. Hetzelfde ritueel herhaalt zich. Collega’s vouwen hun handen voor hun buik of op hun rug. De één kijkt strak vooruit, de ander buigt haar hoofd. We horen de liftdeuren opengaan, de wieltjes van de baar gaan over de drempels van de lift, de liftdeuren sluiten. Dan is het even stil. We horen een vrouwenstem iets zeggen, waarschijnlijk tegen de begeleiders van de kist. Voetstappen komen dichterbij, eerst de klinkende hakjes van de uitvaartleidster, daarna de schuifelende voeten van de rouwende familie. Een zacht gesnik vult de gang.
Voor de voordeur blijft de licht grenen kist op de baar stilstaan. Het deksel van de kist is veranderd in een prachtige bloemenzee. Naast haar kist lopen haar zes kleinzoons. Dappere, stoere mannen van een jaar of twintig, dertig die hun oma naar haar laatste rustplaats begeleiden. Daarachter haar kinderen en kleinkinderen. Ze zijn er allemaal. De uitvaartleidster neemt het woord ‘Bedankt voor alle goede zorgen aan mevrouw’. De familie knikt, een enkeling probeert door haar tranen heen een dankbare glimlach te tonen. Het team reageert met een knikkend hoofdgebaar. We zeggen niets, het draait namelijk niet om ons. Het draait vandaag om haar. Zij, die ooit door de voordeur naar binnen kwam om bij ons te wonen, gaat vandaag door de voordeur naar haar laatste rustplaats.
Reactie plaatsen
Reacties