iedere avonddienst breekt mijn hart

Verzorgende Wendeline Roest heeft twee bewoners met dementie, die verliefd op elkaar zijn. De familie is hier niet blij mee, dus moet Wendeline ze uit elkaar halen.1

Wendeline Roest werkt als verzorgende ig voor mensen met dementie. Foto: Frank Muller

Samen zitten ze aan tafel. Hij kijkt af en toe op zij naar haar. Zijn rechterhand houdt haar linkerhand vast. Zij kijkt met een gelukzalige glimlach voor haar uit. Soms zeggen ze even wat tegen elkaar. Ik kan het niet verstaan, daarvoor zit ik te ver weg. Maar het moet het iets liefs zijn, want hij steelt spontaan een klein kusje. Zij legt haar hoofd op zijn schouder. Het is een heerlijk plaatje om naar te kijken. Ze zijn zo verliefd op elkaar.

Twijfels van familie

Hoe mooi en aandoenlijk het ook klinkt, toch brengt deze verliefdheid veel vragen met zich mee. Na een dagje samen aan tafel te hebben gezeten, handjes vasthouden en kusjes stelen, neemt hij haar het liefste mee naar zijn kamer. Helaas mag dat niet. Niet van zijn familie en ook niet van haar kinderen. Haar zoon was in shock toen we vertelde dat zijn moeder verliefd was. ‘Pap is haar enige ware liefde! Dat heeft ze altijd gezegd. Vertel me nu niet dat ze door die rotziekte zelfs dát is vergeten!’ Haar dochter stelde voor om ‘de man die haar moeder verleidt’ over te plaatsen naar een andere woongroep. Zijn familie reageerde iets nuchterder. ‘Hij is altijd een rokkenjager geweest, in ieder stadje een ander schatje. Wat wil je als je zoveel moet reizen voor je werk?’ vertelde zijn broer. Zijn tweelingzusje vroeg zich hardop af of haar broer nog wel in staat was om grenzen te herkennen. Ze is bang dat de mannelijke lust het wint en dat haar broer geen oog meer heeft voor de vrouw in kwestie. Er werd afgesproken dat ze naast elkaar mogen zitten. Ze mogen elkaars hand vasthouden, ze mogen knuffelen en een kus is ook niet erg. Beide families gunnen het stelletje wel hun geluk, liefde kun je immers niet dwingen, ook niet als je lijdt aan dementie. Maar dát is het. Samen naar de slaapkamer is uitdrukkelijk verboden.

Hij is haar kwijt

Bijna iedere avond hebben we op de woongroep hetzelfde ritueel. Zij gaat wat eerder naar bed toe, omdat ze gewoon haar rust nodig heeft. Ik breng haar naar haar kamer als hij even naar zijn kamer is gelopen. Ik verzorg haar en stop haar in bed, daarna zet ik de radio aan met klassieke muziek, zodat ik zeker weet dat ze blijft liggen luisteren en niet meer uit bed komt. Vervolgens laat ik haar kamerdeur in het slot vallen. Hij is haar daarna kwijt en wordt onrustig. Hij zoekt en vraagt naar zijn meisje. Soms is de wanhoop zo groot dat de tranen in zijn ogen staan. Ik breng hem naar zijn kamer, stel hem gerust en probeer hem af te leiden met een van de fotoboeken van zijn vele reizen. Uiteindelijk vraagt hij niet meer naar haar en focust hij zich op de herinneringen die de foto’s oproepen.

Grenzen stellen

Iedere avonddienst breekt mijn hart. Het is zo moeilijk om een verliefd stelletje uit elkaar te houden. Het is zo lastig om grenzen te stellen aan de verliefdheid van een mens. Ik weet dat het moet. Ze kunnen hun eigen grenzen door de dementie niet meer bewaken en handhaven. Toch zou ik wensen dat dit stelletje ’s avonds niet naar bed hoeft maar altijd een eeuwig aan de tafel mag blijven zitten om gewoon verliefd te zijn, zonder dat familie of zorg daar iets van vindt.