14.30 uur, daar is hij weer, stipt op tijd. Net zoals iedere dag komt hij zijn vrouw bezoeken die bij mij op de woongroep woont. Mw Arends is een lieve vrouw met een jong uiterlijk. Ze is altijd correct, ze zal nooit zomaar gaan huilen of boos worden. Zelfs niet nu ze de ziekte dementie heeft. Meneer en mevrouw Arends hebben altijd een goed leven gehad. Ze hadden een groot sociaal netwerk, ze gingen met regelmaat naar het theater of dineren in een restaurant. Helaas kwam aan die mooie tijd een einde toen mevrouw Arends begon te dementeren. Meneer heeft er alles, maar dan ook echt alles, aan gedaan om zijn vrouw thuis te kunnen houden. Maar het brak hem op, de nachtelijke onrust van zijn innig geliefde vrouw, zorgde er bijna voor dat hij zelf er aan onder door ging. En daarom kwam ze bij ons. Nu woont mevrouw Arends op een woongroep met nog 5 andere vrouwen die, in meer of mindere mate, dementie hebben.
Ik heb altijd een beetje medelijden met meneer Arends. Hij is een statige man, hij heeft een soort ‘klasse’ over zich waar je alleen maar respect voor kunt hebben. Maar als je beter naar hem kijkt, beter naar hem luistert, merk je dat de gebrokenheid en het verdriet overheerst. Dagelijks komt hij, nadat hij de slaapkamer van mevrouw aan een inspectie heeft onderworpen, vertellen wat er kwijt is aan persoonlijke spullen. Dit verschilt per dag. De ene dag mist hij één schoen, dan mist hij een blouse, haar tasje of een kammetje. Dat mevrouw Arends veel van de spulletjes zelf verplaatst wil hij niet horen. Wanneer ik uitleg dat mevrouw door haar dementie hou vast zoekt in persoonlijke spulletjes onderbreekt hij mij steevast: “Geef mijn vrouw niet de schuld, jullie moeten beter opletten”. Regelmatig hangt meneer een correct maar duidelijk briefje op de kledingkast van mevrouw. In het begin ging ik hierover met hem in gesprek, inmiddels heb ik het geaccepteerd dat er af en toe zo'n briefje hangt. Het is voor meneer Arends een vorm van zorgzaamheid en betrokken willen zijn bij zijn vrouw.
Zijn lieve vrouw met wie hij zoveel jaren samen heeft geleefd. En die hij nu, elke dag weer, een beetje verliest aan een oneerlijke ziekte. Meneer Arends worstelt met de wens die mevrouw ooit, in betere tijden, op papier liet zetten. Ze wilde niet gaan dementeren. Als het ooit zo ver zou komen wilde ze niets liever dan uit het leven stappen. Maar nu mevrouw Arends daadwerkelijk dementerend is en zelf niet meer kan aangeven wat ze wil, is dit een lastige casus geworden. Binnenkort is er een familiegesprek met meneer Arends en de kinderen. Ik hoop dat de arts en ik kunnen uitleggen wat voor perspectieven er nog zijn voor mevrouw.
Ik blijf naar meneer Arends luisteren, naar zijn verhalen, naar zijn onmacht en verdriet. En ik herhaal, voor mezelf, dat hij dit alles verteld uit een intense liefde voor zijn vrouw
Reactie plaatsen
Reacties