Coronablog: Een moeilijk, maar noodzakelijk besluit

Een nieuw corona blog ga ik schrijven. Ik heb al meerdere blogs geschreven die je vind in het daarvoor bedoelde blog. maar deze plaats ik hier omdat hij echt gaat over hoe ik met min  beperking en de corona omga.

De laatste dagen gaat het niet zo goed. Van de week kwam geheel spontaan mijn tante op bezoek met mijn nichtje. Als ik van tevoren had geweten wat ik nu weet had ik ze weg gestuurd, maar we gingen eerst nog gezellig met zijn 3en naar het parkje. Natuurlijk met de afstand die wordt verwacht van je. We liepen naar het parkje en ik was blij ze even te zien. We liepen naar een bankje in het parkje en hebben daar nog even zitten kletsen. Na een paar minuten daar heerlijk met zijn 3en van de zon te hebben genoten, liepen we terug naar mijn huis, namen afscheid en ik reed naar binnen. Ik had totaal niet door op het moment dat ik met familie was, dat het me zwaar viel.

Ik reed mijn woning in, voelde wel dat de spanning was opgelopen, maar het besef dat het teveel was, kwam niet veel later als een mokerslag binnen. De begeleiding liep even binnen voor de was, toen ik ineens begon te brullen. Ik begon helemaal te trillen en kwam slecht uit mijn woorden. Het besef van de corona situatie kwam even binnen. 1 1/2 meter afstand is nu ineens heel ver weg. Je mag elkaar niet aanraken en ik wist even niet wat me overkwam.  Dat huilen en schreeuwen heeft wel even aangehouden met wat vloeken en smijten met sokken tot gevolg.

Het heeft me een ding heel duidelijk gemaakt. Ik kan in deze tijd geen bezoek meer ontvangen.

Hoe lastig deze situatie nu ook is. Bezoek wil ik niet meer hebben. Mijn lijf heeft er zo'n enorme klap van gehad, die is er nog van aan het herstellen. De rest van de dag moest ik echt pas op de plaats houden en extreem vroeg naar bed gaan om weer te kunnen herstellen. Ik hoefde maar muziek op te zetten en ja hoor, daar gingen de waterlanders weer. 

Die avond heb ik moeten besluiten om heel vroeg in bed te gaan liggen. Maar er zat zoveel onrust in mijn lijf, dat slapen eigenlijk gewoon niet lukte.  Vandaag was nog een uitzondering op de regel, omdat het al ruim voor dit voorval was afgesproken. Maar vanaf nu, vandaag, wil ik geen bezoek meer ontvangen. Mijn lijf heeft heel duidelijk aangegeven dat het niet goed gaat. Ik heb van jongs af aan heel goed naar mijn lichaam leren luisteren. Hoe goed het ook bedoeld was, het viel totaal verkeerd uit. Geen bezoek meer totdat het landelijk weer wordt toegestaan. Met een uitzondering. Mijn vader, die komt dan even voor de boodschappen en voor een rondje met het hondje, omdat hij me anders te lang moet missen.

Dit besluit doet gevoelsmatig wel heel veel me me, maar gezondheid is het belangrijkste nu, dacht ik zo. Je leest heel veel over wat het met mensen kan doen, veiligheid voor alles, appen is goed, maar meer niet. Alleen op deze manier ga ik het volhouden.

Zoiezo, doe ik het de komende dagen met contact leggen een beetje rustiger aan, mijn lijf is er nog steeds van aan het herstellen.

Voordat ik dit heftige besluit had genomen, belde ik natuurlijk even met moeders. Gelukkig had ze veel begrip voor de situatie en nadat w er samen nog flink even emotioneel van waren, hingen we de telefoon op.

Wanneer we elkaar weer in de armen kunnen sluiten is nog geheel onbekend.

Blijf gezond en let op elkaar.

Ik wil deze blog toch wel op een positieve manier afsluiten. Vannacht heb ik de eerste nacht weer redelijk door kunnen slapen, ik ben maar 1 keer kort wakker geweest. Dat was de laatste weken wel heel anders, als je de blogs een beetje in de gaten hebt gehouden.

Liefs Anja