Het werk wat ik doe is voor mij heel normaal. Voor de locatie waar ik werk is het ook gewoon, maar voor veel mensen is het werk wat ik doe heel bijzonder. Ergens begrijp ik dat wel, maar ik kan gewoon in de zorg werken omdat ik een beperking heb. De verzorging doe ik niet, want ja dat lukt niet. Maar de mensen verder door de dag heen begeleiden gaat me prima af. Inmiddels werk ik op Boswijk a.s. februari 8 jaar. Ik ken het huis inmiddels als mijn broekzak. De bewoners kennen me ook en de rolstoel wordt niet meer gezien. Zo wil je het hebben als je ergens werkt, dat de rolstoel er wel is, maar als die niet meer gezien wordt, dan zit je op de plek waar je hoort en die plek heb ik gevonden.
Soms krijg ik de opmerking het is bijzonder wat je doet. Voor mij is het heel normaal wat ik allemaal doe. Zo’n reactie zet me wel aan het denken en maakt dat ik iedere keer nog steeds dankbaar ben voor het werk wat ik mag doen.
Ik stap als ik ga werken in de taxi, als ik aankom ben ik een collega en niet Anja in de rolstoel. Dat is fijn. Ik hang mijn jas op en ga naar het servicepunt om de kranten te pakken die ik rond mag brengen. Ik ben afhankelijk van de taxi dus weet nooit hoe laat ik op het werk ben. Er zijn sommige bewoners die ongeduldig zijn waarbij het te lang duurt. Dus als ik dan eindelijk een keer kom is het: hehe, wat is de krant laat. Als ik dan uitleg hoe dat komt is er wel begrip.
Nadat ik mijn ronde heb gedaan ga ik naar de woning waar ik die ochtend moet werken. Mensen zijn altijd weer blij dat ik er ben en dat geeft mij een goed gevoel.
Op de woning zit een mevrouw aan de tafel in de keuken. Als ik naast haar ga zitten om haar te helpen met eten krijg ik een enorme glimlach van haar. Het maakt dat ik warm wordt van binnen en dan denk ik: Wat is het toch bijzonder wat ik doe
Liefs Anja
Reactie plaatsen
Reacties