De eerste keer kijken was erg bijzonder

Ik weet heel goed dat de dood een onderdeel is van mijn werk. Ermee omgaan moet je echt leren. Ik kan wel zeggen dat ik dat inmiddels wel geleerd heb. De eerste keer zoiets mee maken is echt heel erg eng. Maar als ik dit werk wil kunnen uitvoeren hoort omgaan met de dood daar echt wel bij, vind ik. Kijken naar iemand die overleden was kon ik vroeger echt niet. Maar als ik dit werk wilde blijven doen vond ik dat i een manier moest zoeken om daar toch mee om te gaan.

En toen kwam voor mij de eerste keer dat ik naar een mevrouw ging kijken die overleden was.  Ik noem haar Mevrouw J. Mevrouw J was de dag voor het weekend heel erg onrustig, schreeuwde van de pijn, dat ging echt door merg en been. Ik nam het geschreeuw en haar gevecht gewoon mee naar huis. Ik sliep echt met dat geschreeuw in mijn hoofd en dat beeld loslaten ging echt heel moeilijk, dat weekend. Iedere keer als ik ging slapen zag ik haar met schreeuwen voor me. Slapen ging echt heel slecht.

Toen ik die maandag op boswijk kwam en hoorde dat mevrouw was overleden, was er maar een oplossing om alles van het weekend achter me te laten. De oplossing was naar haar gaan kijken toen ze opgebaard lag, dat beeld moest uit mijn hoofd. Samen met een vrijwilliger van de kerkdienst ging ik bibberend en shakend en alsof ik dronken was richting de rouwkamer. Mijn ademhaling zat hoog. Ik moest van mezelf doorzetten nu. Dat deed ik ook. Ik kwam aan bij de rouwkamer. De deur stond open en ik reed van angst tegen de deurstijl aan. Toen ik daarna iets wat onhandig verder reed durfde ik nog niet te kijken. Het ergste vond ik nog dat ik over de tenen van haar echtgenoot reed, maar dat brak wel het ijs. Nu durfde ik wel te kijken naar mevrouw. Ik keek naar haar en zag een bleke vrouw die eruit zag of dat ze lag te slapen. Het beeld wat ik zag maakte me rustig. Ze lag erbij zoals ze slaapt.

Toen ik het gedaan had stond mijn hoofd niet meer naar de kerkviering, maar ik bleef haar zien in mijn hoofd. Ik besloot om naar buiten te gaan om wat ik had beleefd te laten zakken. Ik reed buiten en belde mijn moeder met het nieuws. Even later ging ik toch maar naar binnen om te helpen bij de dienst, maar ik weet echt niet meer waar de dienst toen over ging. Ik kreeg er niets van mee.

Deze ervaring heeft me voor de toekomst wel geholpen met dat kijken naar mensen die zijn overleden niet meer eng is. Ik vind het nu zelfs prettig om iemand te zien die overleden is, dan zie je dat iemand klaar is met lijden en de rust heeft gevonden.

Dit is alweer een paar jaar geleden en sindsdien gaat het me makkelijker af. Het is nog steeds wel spannend, maar niet meer zo intens als voorheen. Ik kan er nu beter mee omgaan en dat maakt me trots

Liefs Anja