Dag lieve mimi

Afscheid nemen in deze tijd is iets heel raars. De laatste keer dat ik je zag was ik gewoon aan het werk.  Niets vermoedend gaf ik jou drinken. Niet wetende dat dat de laatste keer was dat ik je zag.

We hadden van te voren heel goed afgesproken hoe het zou gaan. Ik zou ervoor terugkomen, als het slechter met je ging. Dan zou ik erbij zijn als je je laatste adem uit zou blazen. Nu dat het echt allemaal anders is gelopen, kan ik niet anders dan me erbij neerleggen. Dat doe ik dan ook met liefde, maar ergens doet het ook wel echt heel zeer. Het heeft zo moeten zijn.

De afgelopen week heb ik intensief contact gehouden met Miranda door de telefoon. Een week eerder zag ik je nog met videobellen via what's app. Je keek nog heel helder uit je ogen en er kon een kleine glimlach vanaf.

Vorige week zaterdag kwam dat gevreesde telefoontje waarin werd verteld dat het slachter met je ging. Vanaf die dag heb ik iedere dag contact gehouden met Miranda, die me op de hoogte hield van hoe het met je ging. In de periode dat je slechter ging, schreef ik een brief aan je familie, waarin ik terug keek op ons samenzijn. Angela heeft deze brief nog aan je voorgelezen, voordat je overleed. Dus dat heb je nog gehoord. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik plaats een klein stukje uit de brief:

We hebben samen heel veel fijne momenten gedeeld. We hebben ook samen met Marian een keer gewandeld over het terrein en dan samen gezellig wat gedronken. Je genoot echt van die aandacht en, lieve schat, ik genoot van jou.

Iedere keer als ik op vakantie ging, was ik bang dat er iets met je ging gebeuren, maar tot mijn verbazing ging het genieten met jou, na iedere vakantie, gewoon weer verder waar we gebleven waren en was de angst van jou niet meer zien, gelukkig onterecht.

De mooie momenten werden steeds intiemer en ook met je familie groeide het contact. Het is nu zelfs zo dat je voor mijn gevoel, met heel je familie, familie voor me bent geworden.

  Afgelopen Donderdagochtend ging de telefoon. Het was Miranda, die liet weten dat je rustig was ingeslapen. Wat een gek moment was het. Wetende dat ik je nu nooit meer ga zien. Toen ik had gehoord dat je was overleden, schreef ik een tekst op fb, want ja, van me afschrijven werkt het beste. Deze tekst was als volgt:

Lieve lieve meid,
Wat gek om jou einde hier zo vanuit mijn huis mee te moeten maken, dat doet mij heel diep van binnen intens raken. Gelukkig was ik ondanks de afstand goed betrokken bij het laatste stukje in dit moeilijke proces. Regelmatig contact met een collega die me met liefde op de hoogte bracht, van wat er aan kwam en waar je met zijn alle op wacht. vannacht heel onrustige nacht gehad, alsof ik het voelde, lieve schat. Vanochtend ging de telefoon. Ik hoorde zeggen dat je vannacht bent gegaan, naar een plek, ik weet niet waar, maar ik hoop dat je je rust gaat vinden daar. Laat me voelen dat je bij me bent, de komende tijd. Ik heb geen seconde spijt van de tijd met jou, die mooie glimlach op je gezicht als ik bij je was, Wij waren altijd een met elkaar, al had je soms zwaar.
Het is nu zo ineens wel heel raar.

Mooie herinneringen hebben we samen, vele foto's van jou en mij, die maken mij nu intens dankbaar en blij. Lieve schat,
het is nu klaar, voel je vrij, maar volg mij om dit een plekje te geven en samen nog even mooie dingen herbeleven.
Ik neem je mee in mijn gedachten, denk aan de twinkeling in je ogen en de momenten waarop we samen lachten.
Zo ga je met me mee, in de tijd die komt, met een lach en een traan, laat ik je in liefde gaan. Vandaar dit hart met licht, naar jou gericht.
Lieve vrouw, ik hou van jou en draag je mee.
Rust zacht!

We hebben samen zoveel meegemaakt, zoveel voor elkaar betekend dat je voor mij voelt als familie.  Daarom valt het mij zo zwaar.
De herinneringen en de foto's die ik heb gemaakt zijn een hele dierbare herinnering in de tijd waarin ik nu zit.

Ik heb met liefde 9 jaar voor je gezorgd en laat je nu ook in liefde los.

Rust zacht, lieve Mimi, ik draag je mee in mijn hart voor altijd