Gisterenmiddag was het eindelijk zover. Het weer stond toe om naar Boswijk te rijden. Ik werd 's morgens wakker en ik was gewoon een beetje zenuwachtig. Het is nu 3 maanden geleden dat ik heb gewerkt. Ik wilde heel graag zelf zien hoe het ervoor stond. De afspraak stond al eerder gepland, maar wegens het weer de eerste poging af moeten zeggen.
Maar gisteren was het weer goed gestemd. Ik ging met de rolstoel en mijn moeder met de fiets richting vught. Het was flink warm, maar het was heel fijn. We reden over het heetmanplein, langs van der valk, zo naar mijn werk. We waren ongeveer 3 kwartier onderweg geweest. Ik kwam daar aan. Het gaf me even een gek gevoel. Ik mocht op poortbezoek bij 3 woningen. Ik koos voor de woningen waar ik vast werk, omdat het gewoon fijn is de bewoners weer te zien.
Toen ik aankwam was het wel een raar gezicht. Ik pakte mijn telefoon en belde naar de eerste woning waar ik naartoe zou gaan. Als ik even een momentje had bracht ze een paar bewoners naar de poort. Ik reed naar de poort en daar zat mw D al heel vrolijk en verrast op mij te wachten. Wat heel fijn was, er was herkenning. Ze wist wie ik was. Ze begon voluit te praten en vond dat ik een fleurig shirtje aan had. Even later kwam er nog een mw aanlopen die vroeg of ik niet binnen wilde komen, want ik woonde daar toch ook. Ook deze mw herkende me. Dat is fijn om te merken dat er nog herkenning is. Niet veel later ging mw weer wandelen want haar benen moesten weer lopen.
Nadat ik nog even met mw D heb staan praten, belde ik de woning dat ik weer verder ging naar de volgende woning.
De volgende woning wist al dat ik ging komen en dhr K kwam al naar de poort. Ook hij herkende mij en begon gelijk zijn bekende verhaal te vertellen. Het was heel fijn om dhr weer even te zien. Verder werd ik even bijgepraat over mensen die er niet meer zijn. Er werd ook even gevraagd naar hoe het voor mij was geweest, al die weken. Heel fijn om dat ook even te kunnen delen.
Na dit bezoek moesten we heel even wachten op een collega en gingen we op een bakje even zitten wachten. We kregen koffie van Ans om het wachten iets aangenamer te maken. We raakten even aan de praat.
Niet veel later kwam Miranda aanlopen. na even te hebben gekletst, kon ik ook naar die woning. Ik reed naar de poort en daar zat al voor mij een hele bekende meneer. Toen Miranda zei wie ik was, zag je meteen aan hem dat hij wist wie ik was. Wat is fat toch dankbaar na 3 maanden. Niet veel later kwam er nog een mw bijzitten. Ook zij wist nog wie ik was en was weinig veranderd in haar doen en laten. Wat was het fijn om overal die herkenning te merken. We zagen ook nog 2 bekende familieleden die het even fijn vonden hun verhaal te doen. Wat triest als je die verhalen hoort. Ik hoop vooral voor de familie at ze gauw weer binnen mogen komen. En dat het voor hen dan snel weer normaal wordt.
Het lukt mij nu wel weer even om te wachten, al hoop ik dat het voor de bewoners en voor mij dat we de langste tijd hebben gehad.
Reactie plaatsen
Reacties