Omgaan met de dood, hoe doe je dat?

Omgaan met de dood, hoe doe je dat?

Als je het besluit neemt te gaan werken in een verpleeghuis, denk je er niet perse bij na dat de mensen in dat huis ook dood kunnen gaan. Zeker als je net als ik vroeger bang was voor alles wat met de dood te maken heeft, is het een hele stap. Toen ik in het verpleeghuis begon had ik ook nog 0 ervaring met wat dementie was. In het huis waar ik 9 jaar met hart en ziel heb gewwerkt heb ik beide kanten uitvoerig geleerd.

In deze blog wil ik graag mijn eerste ervaring met de dood op mijn werk met jullie delen. Ik zal de naam van Mw achterwegen laten, maar ik laat alvast vallen dat de eerste keer iemand dood zien een heel ongemakkelijke situatie was.

De hele week was het al zo dat het met mw J niet goed ging. Met mw en haar man had ik goed contact tijdens activiteiten. Haar man was iedere dag bij haar en het was een prachtig plaatje om naar te kijken. De liefde spatte ervan af. De band tussen mij en mw was ook erg goed.
Ik hoorde op een gegeven moment collega’s zeggen dat het met mw niet goed was. Als ik ze nog wilde zien, was nu het moment. De kans dat ze het weekend zou overleven was niet heel groot. Ik nam het aanbod om bij haar te gaan kijken aan en ging op vrijdagmiddag voor het weekend zou ingaan, nog even bij haar kijken. Ze lag er heel ongemakkelijk bij en ze schreeuwde het uit van de pijn. Ik kan je zeggen, het was echt geen fijn gezicht. Na ongeveer een kwartier nam ik afscheid en ging ik met de taxi naar huis.

Het hele weekend bleef me haar toestand bij. Als ik mijn ogen sloot en de rust opzocht, hoorde ik haar intens gillen van de pijn in haar lijf. Ik raakte het dat weekend niet kwijt. De onrust over haar welzijn was in mijn lijf gaan zitten. Daarom werd het voor mij een zeer onrustig weekend. Maandag kwam ik terug op mijn werk een tijdens de voorbereidingen van de kerkdienst hoorde ik dat mw was overleden. Zoals ik hierboven al schrijf raakte ik haar niet kwijt in mijn hoofd. De enige manier om de vervelende laatste ontmoeting met haar te dempen, was o bij haar te gaan kijken in de rouwkamer. Ik had nog nooit iemand gezien die was overleden, maar nu was wel het juiste moment daar om mijn angst onder ogen te komen. Ik ging samen met een vrijwilliger een kijkje nemen. Ik ben nog nooit zo bang geweest als op dat moment. Samen met de vrijwilliger reed ik alsof ik dronken was naar de rouwkamer. Nu ik het zo schrijf, voel ik weer het moment intens. Tijdens het rijden trilde mijn hele lijf en liep de spanning steeds verder op. Door de spanning reed ik bij binnenkomst meteen al tegen de deurstijl op. Ik reed naar de man van mw en reed ook nog over zijn tenen heen. Dat was wel het moment dat het ijs was gebroken, al voelde ik me erg opgelaten. Maar het hielp wel om naar mw te kijken. Ze lag er heel rustig bij en van de strijd in mijn hoofd was geen sprake meer.

Mijn lijf had tot dat moment onder zo’n hoge spanning gestaan, dat ik van de kerkdienst, later die middag niets meer meekreeg. Ik ben naar buiten gereden en heb meteen mijn moeder gebeld om het nieuws te delen.

Ik had mijn angst overwonnen, maar voelde me erg lullig over hoe het gelopen was. Ik besloot een brief te schrijven naar de echtgenoot om mijn situatie uit te leggen. Niet veel later kreeg ik een brief terug met dat hij de eerste keer dat hij zoiets gezien had, ook niet heel makkelijk vond. Hij bedankte me uitvoerig voor alles wat ik had gedaan en begreep mijn rare acties als geen ander.

Met dit verhaal wil ik jullie laten weten dat bang zijn voor de dood helemaal geen schande is. Maar als je ermee te maken hebt in je werk is het wel handig, maar niet gemakkelijk, de confrontatie aan te gaan met je angst. Dat heb ik ook gedaan en het geeft je zoveel. Deze eerste keer heeft ervoor gezorgd dat ik sindsdien niet meer bang ben voor de dood. Dat laatste stukje van het leven heeft zelfs ook een hele mooie kant. Ik hoop dat door mijn eerste ervaring hierover, zo open op te schrijven, ik andere mensen ook help met het aangaan van de angsten in je leven.

Ook privé helpt het me heel erg om met de dood om te gaan. Ik kan nu wel zeggen dat deze ervaring mijn leven heeft verrijkt. De dood is makkelijker om mee om te gaan, na deze ervaring.

Ik wil ook nog wel even een belangrijk ding aan je meegeven. Doe dit wel alleen bij mensen waarmee je ook echt een band heb gehad op werkgebied. Maak er geen sport van om bij ieder overlijden te gaan kijken, want dan doe je het op de verkeerde manier. Op mijn werk op Boswijk heb ik een overlijden wel een paar keer meegemaakt. Dat laatste moment bij iemand waarvan je weet dat hij of zij komt te overlijden is zo waardevol.

Als jullie na het lezen van deze blog er nog over verder willen praten, of hierdoor zelf de behoefte hebt om over jou ervaringen op dit gebied te praten, neem dan contact met me op.