Iedere dag kwam hij op bezoek. Liefdevol, trouw. Iedere dag een eer bewijzend aan de 53 mooie jaren huwelijk die ze samen hadden.
Het noodlot sloeg een jaar na hun grote feest toe. Zijn vrouw werd toenemend verward, werd vaker angstig wakker in de nacht en wilde dan gaan lopen. Op zoek naar iets wat ze nooit gevonden heeft.
Ook de kinderen kwamen trouw langs. Minimaal 1x in de week kwamen ze om met moeder even naar het dorp te lopen voor een kopje koffie. Of even naar het restaurant voor een stukje vlaai. Daar was ze dol op, al sinds ze haar grote liefde op 19 jarige leeftijd achterna was gereisd vanuit het westen naar het uiterste oosten van het land.
Ik merkte dat het geheugen van mevrouw haar steeds meer in de steek liet. Ze noemde me soms bij de naam van haar dochter en deelde gezamenlijke herinneringen met mij waar ik nooit deelgenoot van was geweest.
Haar zoon en haar man kwamen binnen en schoven bij haar aan tafel:” hoi mam”, met een knuffel als begroeting.
Ik zag haar ogen groter worden en ze schoof wat op en neer op haar stoel.
Het normale;” hey kerels van me” bleef uit. In plaats daarvan keek ze mij aan en wenkte me.
Ik liep naar haar toe en ze fluisterde in mijn oor:” wie zijn die mensen en waarom doen ze alsof ze me kennen”.
Haar man en zoon hadden het beiden verstaan en keken als een puppy die net een schop heeft gehad terwijl hij niet weet wat hij verkeerd gedaan heeft.
Ik twijfelde. Wat moet je zeggen op zo’n moeilijk alles bepalend moment in iemands leven?
Je vrouw, je moeder die je niet meer herkent. Een heel leven samen lijkt als los zand weg te glippen tussen je vingers. Het afscheid is al definitief geworden voor iemand echt weg is.
Ik keek ze alle 3 aan en zei:” hier moeten we even een kopje koffie over drinken”. Ik vroeg haar man even bij haar te gaan zitten en zei tegen mevrouw dat ik de man goed kende en koffie ging zetten voor ons allemaal.
Haar zoon gebaarde ik even met me mee te lopen. Hij stond met tranen in zijn ogen bij me en ik moest even slikken voor ik hem met een bemoedigend klopje op zijn arm kon vragen een klein fotoboekje te halen wat op haar slaapkamer lag.
Even later zaten we in een wat ongemakkelijke stilte aan de koffie. Mevrouw was nog steeds wat ontdaan van het gezelschap van 2 mannen die ze niet herkende en haar man en zoon waren, ondanks dat ze verstandelijk wisten dat dit moment eraan kwam, vol van emotie door deze keiharde plotselinge realiteit.
Ik pakte het fotoboekje en zocht naar de foto waar dit mooie gezin opstond in de bloei van hun leven.
Mevrouw keek met me mee en ik merkte dat haar onrust zakte. Ze leek het vreemde bezoek even vergeten en wees me al bladerend op de mensen op de foto’s.
Bij de foto die ik bedoelde hield ik even stil. Ik wees haar aan en noemde haar naam. “Ja” zei ze,” en daar is mijn man, zoon en dochter”. Zonder aarzeling herkende ze iedereen op de foto.
Ze keek op en het besef was terug dat er bezoek voor haar was. “Hey kerels van me, wat leuk dat jullie er zijn” zei ze en ze draaide zich naar me toe. “Wat handig dat we toevallig net een hele kan koffie gezet hebben”.
Ze was weer even terug. Even weer uit de grijze mist herinnerde ze zich haar leven, haar verleden, haar huwelijk met haar man en de mooie jaren met haar gezin.
Haar man en zoon bedankten me maar ik zei dat ik niet gedaan had. Het was de gemeenschappelijke herinneringen die haar nog even terug konden halen. Helaas zouden deze momenten steeds minder vaak voorkomen. Steeds vaker zou de grijze mist te dik zijn om er doorheen te komen.
Haar man en kinderen zijn blijven komen, met dezelfde frequentie als eerst. Ook toen mevrouw steeds verder achteruit ging en er geen verbale communicatie en uitstapjes meer mogelijk waren.
“Ze herinnert zich haar leven niet meer, maar wij herinneren het ons voor haar erbij” zei haar dochter. Een prachtige belangrijke les voor mij.
Liefde kun je blijven delen, ook met personen die je niet direct herkent als eigen. Liefde verbindt, juist als al het andere wegvalt...
Door Oog voor zorgen
Reactie plaatsen
Reacties