Als ik denk aan het afgelopen jaar, wat ik met je mee heb gemaakt, word ik warm van binnen. Ik heb je mogen ondersteunen en begeleiden toen je vrouw afgelopen zomer overleed. Daarbij ook veel intensieve gesprekken gehad met je kinderen, waardoor er een bijzondere band is ontstaan.
Je bent een man met een verleden. Volgens je kinderen heb je altijd bijzonder in elkaar gezeten wat karakter betreft en is dit voor hun erg lastig geweest.
Nu zie ik wat stenen van je muur brokkelen en zie ik soms oprechte emotie, iets dat je vroeger niet kon uiten.
Dit versterkt onze band ook. Als ik tegen je zeg dat ik zie dat je verdrietig bent, kan je me soms ook vertellen waarom dat is. Of als je ontploft en ik zeg dat later, weet je soms ook aan te geven waarom dat is.
Vorige week zijn we verhuist met ons werk naar onze nieuwe woonplek.
Omdat je teveel prikkels niet kunt hendelen, bleef ik de verhuisdag bij je op oude locatie. 2 van je kinderen kwamen me ondersteunen. Je was zo ontspannen, de hele dag! We hebben samen gepuzzeld, gegeten, gelachen, gehuild, wat een bijzondere dag❤
Om 16 uur heb ik je in mijn auto meegenomen en heb ik je naar je nieuwe appartement gebracht. Onderweg in de auto pakte je mijn hand en zei: "Anne... blijf je bij me?". Voor de zoveelste keer vertelde ik dat ik op een andere afdeling kom te werken. "Kom je me nog wel opzoeken dan?" Maar natuurlijk doe ik dat. Ik zie tranen in je ogen staan en ik zeg maar dat het goed komt.. meer om maar wat te zeggen want ik voel de waterlanders bij mezelf ook opkomen. Ik moet je loslaten... een nieuw team gaat zich over je ontfermen.
Ik heb je naar je nieuwe kamer gebracht. Je kinderen hebben alle spulletjes uitgezocht en ingepakt. Toen ze naar huis gingen, zat jij op je kamer. Wij stonden buiten, elkaar dikke knuffels te geven, bijzondere band.
Gisteren voor mijn late dienst ging ik je even opzoeken, gewoon even kijken hoe het met je is. Misschien was het te vroeg... De wanhoop in je ogen, hoe je me aankeek en zei: "Anne blijf je nu wel bij me?" Ik zie dat je niet lekker bent en geef aan mijn collega van die groep aan wat ik zie en waar ze aan kan denken.
Ik ben niet langer gebleven en zei tegen je dat ik snel terugkom... als ik de deur uitloop voel ik mijn tranen over mijn wangen stromen.
Ik heb een barst in mijn hart.
Anne sloetjes
Reactie plaatsen
Reacties