moeilijke man

Moeilijke man

Hij kwam verhuizen. Van een grote afdeling naar onze woongroep. Zijn naam was hem viavia al vooruit gesneld.
“Een moeilijke man” werd hij genoemd.
Ik las de overdracht en zag inderdaad dat hij wel wat gedragsproblemen vertoond had in het verleden.
Vandaar de verhuizing naar onze groep.
Er was nergens anders plaats voor hem....

Ik liet die gedachte nogmaals passeren: ”nergens plaats voor hem”. Terwijl ik langzaam de toegestuurde papieren terug in de map deed huiverde ik even.
Wat verschrikkelijk eigenlijk als je door de maatschappij wordt gezien als “overbodig”.

Hij was een man zonder familie, zonder vrienden. Eigenlijk had hij niemand in zijn leven. Door de rechter onder bewindvoering geplaatst, omdat hij niet meer capabel genoeg werd geacht zijn eigen financiën te beheren.
Zijn bewindvoerder was een betrokken vrouw, maar deed al meer dan haar taak was en de zorg voor hem erbij nemen kon gewoon niet.

Er volgde een opname op een grote afdeling waar hij duidelijk doodongelukkig was met alle gevolgen van dien.
Hij had meerdere agressieve momenten gehad. Met letsel aan anderen tot gevolg. Het besluit dat hij daar niet kon blijven was snel gemaakt.

En zo kwam hij binnen. Ik gaf eerst hem een hand die hij resoluut weigerde. De dame in zijn gezelschap (de bewindvoerder) verontschuldigde zich en zei dat meneer zich nog niet op zijn gemak voelde.
“Logisch toch”, zei ik met een knipoog. “U bent net binnen” en verder negeerde ik het incident.
Gedurende het opname gesprek wat volgde zei dhr. geen woord. Hij negeerde me stelselmatig en ik stelde stelselmatig eerst mijn vragen aan hem voor ik ze liet beantwoorden door zijn gezelschap.

Gaandeweg kwam ik erachter dat er achter het norse boze gedrag van de man een persoonlijk drama schuilging.

Meneer is geboren met een klompvoet en loopt moeilijk. Als kind heeft hij een aangezichtsverlamming gekregen, waardoor zijn uiterlijk duidelijk veranderde.
Dat, in combinatie met een afkomst waar anderen wat van vonden, zorgde ervoor dat dhr. zijn hele zelfstandige leven is uitgejoeld en nageroepen.
De jeugd is hard en ze hebben zelfs de ramen van zijn huis volgeplakt met zelfgemaakte spotprenten.

Ik besluit het over een andere boeg te gooien en wend me rechtstreeks tot meneer zelf, waarbij ik zoveel mogelijk aan probeer te sluiten bij wat ik denk dat zijn taal is.
Ik zeg dat ik besef dat hij veel moet hebben geleden onder alle pesterijen en dat ik zijn boosheid begrijp. Dat ik niet kan tolereren dat hij mij, mijn collega’s of andere bewoners slaat, maar dat ik ook niet toe sta dat hij op enige manier lastig gevallen zal worden. Dat hij hier veilig is en dat wij, hij en ik samen, ervoor moeten zorgen dat anderen dat ook zijn.

Hij kijkt me aan. Rechtstreeks. Voor het eerst tijdens het gesprek en ik zie dat mijn woorden hem geraakt hebben.
Nog steeds zegt hij niks. Toch voel ik een verandering in hem. Iets minder vijandig. Zijn armen, die hij het hele gesprek strak over elkaar gevouwen voor zich gehouden heeft, ontspannen wat en hij reikt naar zijn kopje om een slok te drinken.
We ronden het gesprek af en ik bied beiden aan om samen in het restaurant wat te gaan drinken.
Meneer kijkt me aan zegt: ”nee dank je, ik heb geen honger, ik wil naar mijn kamer”.
Het eerste contact is gemaakt. Hij lijkt te accepteren dat hij bij ons blijft.

Is zijn verdere verblijf bij ons zonder slag of stoot verlopen?
Nee zeker niet. Natuurlijk zijn er strubbelingen geweest en was het niet al pais en vree.
Maar meneer heeft nooit iemand pijn gedaan. Altijd zocht hij iemand van de zorg op om hem te helpen conflicten op te lossen.
In plaats van mensen af te stoten werden wij zijn veiligheid. De veiligheid die hij in zijn voorgaande levensjaren niet gekend heeft.

Hij heeft het nooit uitgesproken, maar ik hoop dat het hem heeft geholpen nog wat te genieten van het leven. Zijn bewindvoerder is op bezoek blijven komen en door de subtiele veranderingen in meneer zelf kwam er zelfs familie van een overleden medebewoner bij meneer op bezoek.
En zo werd zijn leven, in de herfst van zijn tijd nog ingevuld met sociale contacten en bezigheden.
Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik daar een klein deel van heb uit mogen maken.

Oog voor Zorgen

https://www.facebook.com/1609385675769345/posts/2715573981817170?s=100002877521081&sfns=mo

*als jullie dit bericht willen delen dan mag dat uiteraard. Ik wil jullie echter vragen dit dan openbaar te doen zodat ik op eventuele opmerkingen kan reageren*