Het verhaal van Angela Neef (angie)

Blog vrijwilligers in de zorg

Stay strong and keep safe!

Na een persoonlijk telefoongesprek met Anja over hoe we eigenlijk allemaal het gemis aan persoonlijk contact ervaren, vroeg ze mij of ik een blog wilde schrijven.

Natuurlijk wil ik graag voor Anja en alle lezers van de blogs van ‘vrijwilligers in de zorg’ schrijven. Ik ben er daarom even heel bewust bij gaan stilstaan hoe ik me daarover voel.

Het eerste woord dat in me opkomt is; ‘onrust’.

Ik herken het gevoel uit eerdere situaties, waarin ik het allemaal even niet meer wist. Het omgaan met ‘niet weten’ en daarin berusten is een kunst op zich. Dáár komt dat gevoel vandaan. Het is soms gewoon zó lastig om te berusten in het ‘niet weten.’

Niet weten wanneer ik mijn moeder weer een knuffel zou kunnen geven. Of mijn dochter weer een kus. Mijn kleinkinderen weer kan optillen en door de lucht zwaaien. Of dat ik mijn tante nog eens kan bezoeken in het verzorgingstehuis. Dát niet weten, veroorzaakt nu de grootste onrust bij mij. Ik mis dat heel erg, net als de meesten van ons en sommige mensen misschien nog wel meer, omdat ze afhankelijker van elkaar zijn. Die onrust is emotie. Wat de reden ook is.

Als je die niet af en toe de kans geeft om van zich te laten horen, ontstaat er op een gegeven moment gespannenheid in je lijf. Af en toe even de tijd besteden aan je emoties is beter, dan ze te negeren.

Voor mij helpt het dan om te schrijven en tijdens het schrijven probeer ik dan de emotie te benoemen. Soms als ik ‘confronterende’ woorden gebruik voel ik ineens de emotie, die een weg probeert te vinden. Vaak wordt het daarna rustiger in mijn lijf en hoofd.

Soms als de onrust groot is en de woorden er niet zijn, maar alleen het onderliggende gevoel, dan vind ik het fijn om mijn gitaar te pakken. Ik speel dan gewoon iets wat in me opkomt.  Ik probeer dan de emotie die ik voel,  met mijn spel te benaderen. Vaak komen bij mij dan de woorden als vanzelf naar boven, maar dan alleen als ik me daarvoor open stel. Ik zeg hier bewust bij mij, want ook daarvoor is toewijding focus en het durven toestaan, nodig. Je moet je in alle oprechtheid op jezelf afstemmen. Ook hiervoor geldt, oefening baart kunst. Jammer dat we onze kinderen dat niet al jong leren. Ik heb dat ook pas veel te laat geleerd. Ongeacht wat je maakt, want het hoeft geen oordeel te krijgen. Het is goed zoals het ontstaat. Want het brengt alle delen van je hersenen met elkaar in contact en brengt je in contact met je zijn en in het hier en nu.

Het wordt pas een liedje, als het aan een bepaalde vorm voldoet. Daarmee bedoel ik; herkenbaar refrein, couplet, brug, etc. Niet te lang, niet te kort. In dat proces, ga ik dus vanuit het pure gevoel, langzaam naar de ratio. Het brengt alles met elkaar in verbinding. Fysiek en mentaal, daarom werkt dat zo goed voor mij. Het is puzzelen met timing, dus soms moet je tellen. En toonhoogte en zuiverheid, maar ook inleving, toestaan en beheersing van emoties. Dit bewust bezig zijn met mijn lichaam, helpt om de regie te houden over mijn emoties.

Emoties, dat is privé, toch? Ik vind het delen daarvan niet zo belangrijk, herken je dat?

Als we liedjes horen, en emotie voelen en dat is heel fijn. Er blijft altijd genoeg te raden over en het kan natuurlijk door iedereen anders geïnterpreteerd worden. Maar we delen dan wel samen een gevoel.

Met het delen van mijn geschreven liedjes hoop ik iemand anders te kunnen helpen om zijn of haar gevoel te kunnen uiten.

Als vrijwilliger speel ik voor verschillende zorgcentra

Soms samen met cliënten of voor cliënten. Voor afleiding of voor juist het onder de aandacht brengen van het gevoel om er een positieve draai aan te kunnen geven.

Ik mis nu dat persoonlijke contact. Het is heel erg wennen om nergens meer naar toe te gaan. Gelukkig kom ik nog wel buiten. Ik werk als hoofdconductrice in de trein, dus ik vind het mijn verantwoordelijkheid om daarbuiten zo veel mogelijk thuis te blijven. Maar ook in de trein is het compleet anders. Daar waar ik soms een spontane vrolijke noot was, is het nu wel even opnieuw mijn werkplezier hervinden. Ik mis de mensen het het vele leuke en spontane contact.

Gelukkig kan ik thuis allerlei creatieve ideeën uitwerken en via telefoon of Facebook contacten onderhouden. Zo wilde ik ook graag even horen hoe het met Anja gaat. Want ook zij kan niet meer haar vrijwilligerswerk doen wat ze zo leuk vind en ik snap heel goed dat dat een gemis is.

#hartonderderiem #samensterk #jebentnietalleen